La riqueza d'especies vexetales nes estepes d'Europa Oriental, anque pueda paecer estrañu, ye similar a la de los montes lluviosos tropicales. Esta comparanza, sicasí, ye solo válida para los valores de riqueza midíos n'árees xeográfiques amenorgaes, en parceles de menos d'una hectárea. Un equipu internacional de científicos, ente los que destaca l'investigador de la Universidá d'Uviéu Borja Jiménez-Alfaro, revisó muestreos de vexetación realizaos en tol mundu pa evaluar cómo les midíes de diversidá local de plantes camuden en función de la área de muestreo. Les resultancies del estudiu, publicaos na revista Nature Communications, van poder utilizase pa la revisión de conceutos aplicaos al caltenimientu de la naturaleza en función de la diversidá d'especies.

 

El trabayu foi coordináu pola Universidá Martin Luther Tope-Wittenberg (MLU) y el German Centre for Integrative Biodiversity Research (iDiv) Tope-Jena-Leipzig (Alemaña), al traviés d'un proyectu al llargu plazu financiáu pola Fundación Alemana d'Investigación (DFG). L'equipu, formáu por 50 investigadores de los cinco continentes, analizó 170.000 muestreos de vexetación recoyíos nes principales rexones climátiques del globu, cada unu de los cualos recueye información sobro toles plantes cimeres que conviven nuna localidá determinada. Estes midíes de diversidá local a nivel de comunidá representen la diversidá alpha, en contraposición cola diversidá rexonal o gamma. Los datos almacenar na base de datos mundial de vexetación (sPlot), agospiada n'Alemaña, y qu'axunta el conxuntu de datos sobro comunidaes vexetales más completu del mundu.

 

Ente los principales autores del estudiu figuren Francesco Sabatini (últimu coordinador de la base de datos sPlot, anguaño na Universidá de Bolonia), Borja Jiménez-Alfaro (coordinador científicu de sPlot antes de la so incorporación a la Universidá d'Uviéu) y Helge Bruelheide (fundador de la base de datos). El autores destaquen el fechu de que la mayor parte de los estudios sobro diversidá global centráronse n'escales amplies, de normal a nivel de país o rexón biogeográfica. Nesti estudiu quería testase si camudaríen les resultancies al analizar unidaes xeográfiques más pequenes. L'equipu utilizó intelixencia artificial pa evaluar, ente otres coses, la relación ente'l númberu d'especies de plantes y el tamañu de la área de muestreo utilizáu, al pie de un completu númberu de variables ambientales y xeográfiques.

 

Escala amplia versus escala pequena

La investigación amosó que, en determinaes zones del planeta, les midíes a escala amplia ufierten xuna visión llindada de la distribución de la biodiversidá. N'ocasiones, árees más pequenes de muestreo pueden ufiertar valores relativamente mayores de biodiversidá, como por casu les estepes d'Europa del Este, les comunidaes vexetales de Siberia o les rexones alpines d'Europa. Utilizando árees de muestreo pequeñes a nivel de comunidá vexetal, les diferencies conocíes ente la biodiversidá de los trópicos y les zones templaes prácticamente sumen.

 

Les mesmes resultancies aplicar nel trópicu africanu, que suel considerase xuna esceición na diversidá de la flora tropical. Como indiquen el autores, "los trópicos tuvieron siempres ente les árees más diverses del planeta, pero queríamos entender por qué esta riegla nun s'aplicaba n'África occidental". L'estudiu amuesa que la diversidá d'especies de plantes varia descomanadamente nos trópicos africanos, onde les especies suelen tener una distribución bien amplia, y nun tán siempres incluyíes en muestreos a escala amenorgada. Asina, les resultancies indiquen que pa valorar na so xusta midida la diversidá de plantes n'África occidental ye necesariu muestrear tamién árees pequenes.

 

L'estudiu tamién remarca que la escala espacial a la que s'estudia la biodiversidá vexetal pue ser irrelevante en delles rexones hiperdiversas como la sabana del Zarráu brasileñu o les rexones del sudeste asiáticu, que amuesen altos valores de diversidá a cualquier escala. Estes resultancies son importantes cuando s'apliquen a les estratexes de caltenimientu d'especies y árees naturales. Los ecosistemes que la so biodiversidá ta distribuyida n'árees estenses nun pueden ser protexíos por aciu la estructura tradicional d'árees protexíes. Otra manera, aquellos ecosistemes con altos valores de biodiversidá contenida n'árees amenorgaes podríen beneficiase del diseñu de zones protexíes específiques que dieren abellu a les comunidaes más diverses.