La Sala d'Esposiciones de la Universidá d'Uviéu, nel Edificiu Históricu, va amosar, ente 24 d'ochobre y 26 de payares de 2023, xuna selección de pintures de la Serie Blanca del artista plásticu Agustín García Benitu, la mayoría d'elles nunca espuestes enantes. La exhibición, titulada cola espresión llatina COEPI, inclúi un conxuntu d'obres que, en palabres del propiu artista, forma parte de la zona “más íntima y personal” del so taller y que, empezaes na década de los 90, vuelven agora a ser revistadas pol ceador.

L'amuesa va ser inaugurada esta tarde, nel Edificiu Históricu, cola presencia, amás del propiu autor, de María Pilar García Cuetos, vicerrectora d'Estensión Universitaria y Proyección Cultural; y Pedro García, del espaciu d'arte Dos Ajolotes, d'Uviéu.

García Benitu sorraya que, na sección d'obres que s'esibe nel Edificiu Históricu, el color blancu que trescala les pintures “apaeznos como l'estadiu avanzáu d'un procesu de depuración formal, de busca de la esencialidá, nel que progresivamente el vacíu, la lluz y la materia afirmen la so presencia”. “La superficie, la so piel, preséntase como rexistru del pasu del tiempu, como paisaxe de la memoria, como un territoriu que fala de la so propia hestoria”, añede. En COEPI, “les pintures dexen aldovinar les numberoses obres qu'al traviés de los años fuéronse atropando, xunas sobro otres, p'amosanos la so orografía. La materia y l'espaciu vacíu dan pasu a un silenciu vivu”, destaca l'autor. 

Agustín García Benitu esplica que, nel so trabayu, alterna tiempos d'acción con temporaes d'ausencia de producción, hasta sentir la necesidá de sirvise de too tipu de materiales y del llinguaxe plásticu pa enriar esperiencies, pa replantegase cuestiones, para focalizar impulsos, pa posar pensamientos; xuna tregua na qu'alendar. “Cada obra ye lo que queda, los restos d'una batalla. Paraes nel tiempu, momentos de silenciu. Batalla sobro batalla, la obra va construyéndose a sigo mesma. Interésame esa parte de la obra que nun controlo, tanto a nivel conceptual como, inclusive, a nivel físicu. La materia tien el so propiu escurrir. Les obres superpuestes dialoguen ente sí y fúndense”, matiza'l ceador. “Miro les mios obres como miro la casa familiar qu'habité y que yá non me pertenez. Ye entós cuando afayo que la verdadera materia de les mios obres soi yo mesmu”, conclúi.

Nació en Fompedraza (Valladolid) en 1961, l'autor llicenciar en Belles Artes na Universidá del País Vascu y doctoróse pola de Valladolid, magar xuna de les sos codirectoras foi la profesora de la Universidá d'Uviéu, la doctora Yayoi Kawamura, al pie de la profesora Mercedes Cano. Foi profesor de volume de la Escuela d'Artes Plástiques d'Uviéu. Na so dilatada trayectoria creativa, encetó distintos retos, partiendo del so dominiu del bronce y tamién del usu d'otres materies, como la porzolana o'l papel.

García Cuetos esplica que García Benitu foi sumando estratos vitales en distintos territorios y ye posible qu'ello contribuyera a definir la so concepción de la obra d'arte como xuna “suma de tresformamientos o'l reflexu d'un viaxe interior”. La serie que s'axunta na esposición qu'acueye la sala del Edificiu Históricu lleva'l títulu xenéricu de COEPI y sintetiza más de venticinco años de trabayu. “El nuesu artista quier desvelanos el viaxe interior que da llugar a la so creación y que tuvo marcáu pola visión crítica y reflexiva sobro la realidá, la humanidá y la naturaleza”, comenta la vicerrectora. 

“L'arte d'Agustín García Benitu avéranos a una propuesta bien particular sobro la vida, el pasu del tiempu y la so buelga material. Esa reflexón foise afigurando nuna investigación y xuna esperimentación cola forma y la representación del aportar temporal. Si l'arte polo xeneral aspira a ser universal, les creaciones de García Benitu decantar por daqué qu'interesó especialmente a Alois Riegl: l'efectu físicu del tiempu sobro la materia”, afirma García Cuetos. García Benitu, en palabres de la vicerrectora, “opónse diametralmente a la visión de lo que definimos como superficial, porque, como artista, optó por encetar lo trascendente amosando precisamente la superficie, la piel, esa frontera cola realidá que define la obra d'arte”, conclúi.